Δημοσιεύσεις από το pera.gr

Παλαιά δημοσίευση

ΙΣΤΟΡΙΚΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΓΙΑ ΤΟ ΠΕΡΑΙΪΚΟ ΚΕΦΑΛΟΒΡΥΣΟ
ΑΠΟ ΤΟΝ ΠΑΥΣΑΝΙΑ

   

του Θοδωρή Μπαλιώτη

ΚΟΡΩΝΗ (ΠΕΤΑΛΙΔΙ)
    Ο Παυσανίας αναφέρει ότι η πόλη Κορώνη βρίσκεται στα δεξιά του ποταµού Παµίσου, είναι παραθαλάσσια και έχει κτιστεί κάτω από το βουνό Μαθία. Η αναγνώριση της αρχαίας Κορώνης στο σηµερινό Πεταλίδι, σε απόσταση 27 χιλιοµέτρων δυτικά της Καλαµάτας, θεωρείται ασφαλής και χωρίς επιγραφική µαρτυρία. Η σηµερινή κωµόπολη είναι κτισµένη στην ακροθαλασσιά, στις υπώρειες ενός χωµατόβουνου, όπου βρισκόταν η αρχαία ακρόπολη. Από τα τείχη µε τα οποία είχε περιβάλει την πόλη ο οικιστής της βοιωτός Επιµελίδης δεν υπάρχουν εµφανή λείψανα. Σήµερα σώζονται µόνο λείψανα υστερορωµαϊκών χτισµάτων στην ακρόπολη.

Απόσπασμα από: Παυσανίου Ἑλλάδος Περιήγησις 4. Μεσσηνιακά

Πρωτότυπο του Παυσανία  [4] Κορώνη δέ ἐστι πόλις ἐν δεξιᾷ τοῦ Παμίσου πρὸς θαλάσσῃ τε καὶ ὑπὸ τῷ ὄρει τῇ Μαθίᾳ. κατὰ δὲ τὴν ὁδὸν ταύτην ἐστὶν ἐπὶ θαλάσσῃ χωρίον, ὃ Ἰνοῦς ἱερὸν εἶναι νομίζουσιν: ἐπαναβῆναι γὰρ ἐνταῦθα ἐκ θαλάσσης φασὶν αὐτὴν θεόν τε ἤδη νομιζομένην καὶ Λευκοθέαν καλουμένην ἀντὶ Ἰνοῦς. προελθόντων δὲ οὐ πολὺ Βίας ἐκδίδωσιν ἐς θάλασσαν ποταμός: γενέσθαι δὲ αὐτῷ λέγουσι τὸ ὄνομα ἀπὸ Βίαντος τοῦ Ἀμυθάονος. καὶ Πλατανιστῶνος δὲ ἡ πηγὴ στάδια μὲν εἴκοσίν ἐστιν ἀπωτέρω τῆς ὁδοῦ, ῥεῖ δὲ ἐκ πλατάνου τὸ ὕδωρ πλατείας καὶ τὰ ἐντὸς κοίλης: κατὰ σπήλαιον μάλιστά που μικρὸν τὸ εὖρός ἐστι τοῦ δένδρου, καὶ τὸ ὕδωρ αὐτόθεν ἐς Κορώνην τὸ πότιμον κάτεισι. [5] τὸ μὲν δὴ ὄνομα τὸ ἀρχαῖον εἶχεν Αἴπεια: ἐπεὶ δὲ ὑπὸ Θηβαίων κατήχθησαν ἐς Πελοπόννησον, Ἐπιμηλίδην φασὶν ἀποσταλέντα οἰκιστὴν καλέσαι Κορώνειαν, εἶναι γὰρ αὐτὸν ἐκ Κορωνείας τῆς Βοιωτῶν, τοὺς δὲ Μεσσηνίους ἐξ ἀρχῆς τε οὐ κατορθοῦν περὶ τὸ ὄνομα καὶ μᾶλλον ἔτι ἀνὰ χρόνον ἐκνικῆσαι τὸ ἐκείνων ἁμάρτημα. λέγεται δὲ καὶ ἕτερος λόγος, ὡς τοῦ τείχους τὰ θεμέλια ὀρύσσοντες ἐπιτύχοιεν κορώνῃ χαλκῇ. [6] θεῶν δέ ἐστιν ἐνταῦθα Ἀρτέμιδός τε καλουμένης Παιδοτρόφου καὶ Διονύσου καὶ Ἀσκληπιοῦ ναός: τῷ μὲν δὴ Ἀσκληπιῷ καὶ Διονύσῳ λίθου, Διὸς δὲ Σωτῆρος χαλκοῦν ἄγαλμα ἐπὶ τῆς ἀγορᾶς πεποίηται. χαλκοῦν δὲ καὶ ἐν ἀκροπόλει τῆς Ἀθηνᾶς τὸ ἄγαλμά ἐστιν ἐν ὑπαίθρῳ, κορώνην ἐν τῇ χειρὶ ἔχουσα. εἶδον δὲ καὶ τοῦ Ἐπιμηλίδου μνῆμα: ἐφ' ὅτῳ δὲ τὸν λιμένα Ἀχαιῶν καλοῦσιν, οὐκ οἶδα.

ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ     Η Κορώνη δε, είναι πόλη που βρίσκεται στη δεξιά μεριά του Παμίσου, κοντά σε θάλασσα και κάτω από το όρος Μαθία. Κατά μήκος της ίδιας οδού, βρίσκεται πάνω στη θάλασσα μέρος, το οποίο θεωρούν ότι είναι ιερό της Ινώς. Λένε δηλαδή, ότι σ’ εκείνο το σημείο αναδύθηκε αυτή από τη θάλασσα, η οποία θεωρείτο ήδη θεά και αποκαλείτο Λευκοθέα αντί Ινώ.     Μετά από μικρή απόσταση, φτάνει στη θάλασσα ο ποταμός Βίας. Λένε ότι πήρε το όνομά του από το Βία, το γιό του Αμυθάονος. Η πηγή είναι (απέχει) είκοσι στάδια από την οδό στην Πλατανιστώνα, το νερό ρέει από πλατύ πλάτανο και μάλιστα μέσα από την «κουφάλα» του. Το πλάτος του δέντρου είναι λίγο πιο μικρό από σπήλαιο και το πόσιμο ύδωρ κατεβαίνει από εκεί στην Κορώνη. Το αρχαίο της όνομα ήταν Αίπεια. Όταν όμως οι Θηβαίοι έφεραν πίσω τους Μεσσήνιους στην Πελοπόννησο, λένε ότι ο Επιμηλίδης, ο οποίος είχε σταλεί ως οικιστής, την αποκάλεσε Κορώνεια, επειδή ο ίδιος κατάγεται από την Κορώνεια των Βοιωτών, οι δε Μεσσήνιοι αρχικά δεν άρθρωσαν σωστά το όνομα και περισσότερο ακόμα με το (πέρασμα του) χρόνου καθιερώθηκε η εσφαλμένη εκδοχή.     Υπάρχει και η άλλη άποψη, ότι, όταν έσκαβαν τα θεμέλια του τείχους, συνάντησαν χάλκινη κορώνα. Εκεί υπάρχει ναός της Άρτεμης, της επονομαζόμενης Παιδοτρόφου και του Διονύσου και του Ασκληπιού: του Ασκληπιού και του Διονύσου υπάρχει στην αγορά άγαλμα πέτρινο, και του Δία χάλκινο. Χάλκινο είναι και το άγαλμα της Αθηνάς στον εσωτερικό χώρο της Ακρόπολης, το οποίο έχει κορώνα στο χέρι του. Είδαν και τον τάφο του Επιμηλίδη. Για ποιο λόγο τον αποκαλούν Αχαϊκό λιμάνι δεν το ξέρω.

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ: -> ΣΤΑΔΙΟ = 185,15 m

    Διαβάζοντας το παραπάνω απόσπασμα από τα "Μεσσηνιακά" του Παυσανία υποθέτουμε ότι η πηγή που αναφέρει  (Πλατανιστώνας) είναι το σημερινό Περαίικο Κεφαλόβρυσο. Αυτό συνάγεται από τα εξής δεδομένα:
- Η απόσταση της πηγής από την οδό και είναι (20 στάδια x 185,5m) = 3.710m. Μια μέτρηση με το Ruler στο Google Earth μας πείθει για του λόγου το αληθές.
- Από το ότι το νερό της πηγής ύδρευε την Κορώνη (Πεταλίδι). Είναι η μόνη πηγή που το νερό της με φυσική ροή κατεβαίνει στο Πεταλίδι όπως και σήμερα άλλωστε.
- Έχουν βρεθεί κατά καιρούς υπολείμματα αρχαίου αγωγού σε σημεία που υποθέτουμε ότι περνούσε αυτός.
Στο χάρτη από το Google Earth βλέπουμε ότι από την πηγή έως το ελαιοτριβείο του συνεταιρισμού έξω από το Πεταλίδι - σε ευθεία γραμμή - είναι 3.720 μέτρα.

    Ενδιαφέρον έχει εδώ να αναφέρουμε το πως είχε περάσει μέσα στη λαϊκή παράδοση το γεγονός της ύπαρξης του αγωγού. Προφανώς ένα αρκετά σοβαρό τεχνικό έργο για την εποχή του που στα μάτια των ανθρώπων των προηγούμενων γενιών έπαιρνε μυθικές και ενίοτε μεταφυσικές διαστάσεις. Θυμάμαι τη διήγηση  της γιαγιάς μου "...κάποτε βαλαν ένα κατσουλάκι (γατάκι) με ένα κουδουνάκι στο λαιμό από το Κεφαλόβρυσο και αυτό βγήκε στην Κορώνη.... "   πραγματικά εντυπωσιακή διήγηση για ένα 5χρονο παιδί !

Παλαιά δημοσίευση

ΣΤΙΣ ΑΡΧΕΣ ΤΟΥ ΑΙΩΝΑ

Η Μαμή μας

  

Η κυρά Αγάπη μας - ας είναι ελαφρύ το χώμα που τη σκεπάζει - δεν είχε σκεφθεί ποτέ να γίνει μαμή. Γεννημένη στο Πολυστάρι στις αρχές της δεύτερης δεκαετίας του αιώνα έχασε τον πατέρα τής πριν ακόμα τον γνωρίσει. Τα παιδικά και νεανικά της χρόνια τα έζησε μέσα στη φτώχεια και τη μιζέρια. Από γράμματα δεν είχε μυρουδιά. Όταν μεγάλωσε δέχθηκε να ενώ­σει τη φτώχεια και την αρφάνια της, με τη φτώχεια και την αρφάνια τού Αντώνη Μπαλιώτη. Παντρεύτηκαν!

 

Φθινόπωρο τού 1942. Κατοχή! Πείνα και δυστυχία παντού! Ή κυρ-Αγάπη κοιλοπονούσε για το τέταρτο παιδί της. Ο Αντώνης ο άνδρας της, καβάλησε το γαϊδουράκι του και ξεκίνησε να φέρει από απόσταση μιας ώρας τον Κατσίβα από το Πεταλίδι. Το μόνο γιατρό τής περιοχής. Ή συμφωνία έκλεισε σε μία «μπιτόνα» λάδι. Ή κυρ-Αγάπη περίμενε υπομονετικά τον ερχομό του γιατρού. Εκεί πάνω στη γέννα το μάτι του γιατρού έπεσε πάνω σε δύο-τρία σακιά γεμάτα σιτάρι πού είχαν τοποθετηθεί σε μια άκρη του σπιτιού. Έκανε τάχα πώς ήταν κουρασμένος και κάθισε επάνω τους. Σκοπός του ήταν να διαπιστώσει το περιεχόμενο τους. Σε λίγο φωνάζει κοντά του τον Αντώνη και του λέει:

 

—   Αντώνη η γέννα της γυναίκας σου είναι πολύ δύσκολη για να μη σου ειπώ επικίνδυνη.

 

—   Σε παρακαλώ γιατρέ μου κάνε ότι μπο­ρείς.

 

—   Πρέπει να κάνω επέμβαση, να πάρω το παιδί με τις κουτάλες. Γι’ αυτή όμως τη δουλειά θέλω ακόμα δύο μπιτόνες σιτάρι!

 

Τι να κάνει ό δόλιος έτσι χαροκαμένος πού ήταν μιας και του είχαν πεθάνει τα δύο πρώτα του παιδιά, δέχθηκε τους εκβιασμούς του γιατρού.

Ή κυρ-Αγάπη είδε τις ύποπτες κινήσεις του γιατρού και κάτι υποψιάσθηκε άλλα δεν είπε τίποτε. Όταν μετά από ώρες συνήλθε από τη γέννα, μια και όλα είχαν πάει ομαλά, φώναξε κοντά της τον άντρα της και του είπε:

 

—  Ρε Αντώνη, τι συζητούσατε εκεί στην άκρη με το γιατρό. Μου φάνηκαν ύποπτες οι κινήσεις του.

 

Εκείνος αναγκάσθηκε και τής είπε όλη την αλήθεια. Ποιος είδε το Θεό και δε τον φοβήθηκε! Ξεσπάθωσε ή κυρ-Αγάπη και τον πέρασε γενεές δεκατέσσερες.

 

—   Τον παλιοκερατά, τον αγιογδύτη δε σεβάστηκε τίποτε. Δε σεβάστηκε τα παιδιά μου αλλά τη μπάκα του; Θα τον εκδικηθώ!!!

 

—   Πώς θα τον εκδικηθείς ρε γυναίκα; Εγώ πάντως ότι του υποσχέθηκα θα του το δώσω.

 

—   Μιας και του το υποσχέθηκες να του το δώσεις θα βρω εγώ τρόπο να τον εκδικηθώ.

 

Είχε κιόλας καταστρώσει το σχέδιο εκδίκησης. Από εκείνη την ήμερα σε κάθε γέννα, παρακολουθούσε προσεκτικά όλες τις κινήσεις του γιατρού και όπου είχε απορίες ρωτούσε.

 

Πέρασαν περίπου δύο χρόνια. Ή Κωνσταντίνα ή Γιδού κοιλοπονούσε για το πέμπτο της παιδί! Ο Ανδρέας ο Γιδάς, ο άνδρας της, ένας τύπος βουνίσιος με μουστάκι αγκίστρι, φώναξε τις γειτόνισσες να προσέχουν την ετοιμόγεννη και ξεκίνησε να φέρει το γιατρό. Όταν μετά από αρκετές ώρες που ήρθε ο γιατρός όλα ήταν έτοιμα. Ή κυρά-Αγάπη εφάρμοσε όλα όσα είχε ιδεί, όλα όσα είχε ακούσει. Τόσο τέλεια πού μετά από σχετική εξέταση ό γιατρός τής είπε:

Μπράβο αγάπη, είναι όλα τέλεια. Λες και έχεις σπουδάσει. Εγώ δε χρειάζεται να κάνω τίποτε.

—  Αφού δεν έχεις να κάνεις τίποτα γιατρέ πρέπει να τον λυπηθείς και να μην του πάρεις χρήματα ή να σου δώσει λιγότερα.

—  ΤΙ λες Αγάπη, εγώ είμαι επιστήμονας και πρέπει να πληρωθώ, ότι συμφωνήσαμε.

Δεν θα μπορούσε να περιμένει τίποτε καλλίτερο. Εκείνο το «Μπράβο Αγάπη...» ήταν ότι περίμενε. Αυτό ήταν το δίπλωμα της. Είχε δώσει εξετάσεις και είχε περάσει με άριστα. Επί τόπου και ή διαφήμιση.

— Μωρή Λιού, άκουσες τι είπε ό γιατρός, τη ξεγέννησε ωραία τη Γιδού η Αγάπη, είπε ότι αυτός δεν χρειάζεται.

Από την επόμενη κιόλας εβδομάδα άρχισε ή καριέρα τής μαμής. Με τη βοήθεια της γεννήθηκαν δεκάδες παιδιά. Παντού έτρεχε να βοηθήσει στη γέννα, νύχτα ήμερα χειμώνα - καλοκαίρι και πάντα χωρίς καμιά αμοιβή. Θεοφοβούμενη όπως ήταν κάθε φορά πού έμπαινε σε σπίτι ετοιμόγεννης αντί για χαιρετισμό έλεγε:

— Σκάσε μωρή και κάνε το σταυρό σου όπως τον κάνω και εγώ.

Ό Θεός την προστάτευε και δεν αντιμετώπισε κανένα πρόβλημα. Ή φήμη της έφτασε στα γύρω χωριά. Κάποιες φορές ό άνδρας της δυσανασχετούσε πού άφηνε τα παιδιά της και τη δουλειά της για να τρέξει στα γεννητούρια. Αλλά αυτή απαντούσε:

— Θα τον εκδικηθώ!

Τι να πρωτοθυμηθεί κανείς από την καριέρα τής μαμής. Το Δημόπουλο με τα εφτά κορίτσια πού κάθε φορά περίμενε το διάδο­χο άλλα αυτός δεν ερχόταν και κάθε φορά τα έβαζε με τη μαμή. Αλλά αυτή είχε έτοιμη την απάντηση.

— Βρώμη έσπειρες πάλι Γιώργη πώς θέλεις να θερίσεις σιτάρι;

Τα χρόνια περνούσαν. Ή ζωή στα χωριά μας άρχισε σιγά - σιγά να αλλάζει. Άρχισαν να γίνονται δρόμοι, συγκοινωνίες, να αποκτούν κάποια χρήματα οι αγρότες. Έγιναν και Νοσοκομεία στις πόλεις, η δουλειά της μαμής άρχισε να λιγοστεύει. Ή ίδια όμως δεν το έβαλε κάτω. Επεξέτεινε τις δραστηριότητές της στο να κάνει βεντούζες, στο να ρίχνει ενέσεις, στο να κάνει μαντζούνια για αρρώστους! Δεν παραλείψε να προσφέρει τις υπηρεσίες της και στα γεννητούρια των ζώων. Γι’ αυτά έλεγε:

—  Και τα ζωντανά, τού Θεού είναι και αυτά, πονούν όπως οι άνθρωποι και αυτά θέλουν τη βοήθεια μας. Δεν τα βλέπετε με πόσο παράπονο μας κοιτάζουν;

Τα παιδιά της μαμής μεγάλωσαν και αποφάσισαν να αναζητήσουν καλύτερη τύχη στην Αθήνα ή στην ξενιτιά. Έμενε μόνη με τον άντρα της στο χωριό και σαν να μην έφθανε αυτό, ό άντρας της έπεσε άρρωστος στο κρεβάτι. Εκεί τις ατελείωτες νύχτες τού χειμώνα καθισμένη στο τζάκι έπλεκε ή κεντούσε για τα εγγόνια της. Μόνη της συντροφιά ή γάτα της. «Τσικίτα» την έλεγε. Μαζί της κουβέντιαζε για ώρες. Της έλεγε τα βάσανα πού είχε περάσει, τη μοναξιά της, τής έλεγε τα παράπονα της από τη ζωή, τον πόνο της. Και ή γάτα, λες και την καταλάβαινε, της απαντούσε με ένα «νιάου» και πηδούσε στην ποδιά της ή τριβόταν στα πόδια της.

Στο ζώο όμως, ή φύση είχε τάξει και μια άλλη αποστολή, τη διαιώνιση του είδους. Έπρεπε και αυτή να φέρει στον κόσμο τα παιδιά της. Το έμπειρο μάτι τής μαμής κατάλαβε ότι ή γέννα θα ήταν δύσκολη. Προσπάθησε με χίλιους τρόπους να πιάσει το ζώο να το βοηθήσει να γεννήσει. Εκείνο όμως πού κατάφερε ήταν να εισπράξει μερικές γρατζουνιές. Το ζώο φοβισμένο μπήκε στον αχυρώνα του Θανάση Μπαλιώτη για να μη βγει ποτέ από εκεί.

Την έκλαψε τη γάτα της ή κυρά Αγάπη σα να έχασε δικό της άνθρωπο άλλα τα έβαλε και με τον εαυτό της.

—  Εγώ που έχω ξεγεννήσει τόσες γυναίκες, τόσα ζωντανά, να μη μπορέσω να βοηθήσω τη γάτα μου; Δεν αξίζω τίποτε και αυτοσυνταξιοδοτήθηκε!

Έτσι άδοξα τελείωσε ή καριέρα τής κυρά-Αγάπης τής μαμής. Τη θυμούνται όμως σήμερα δεκάδες άνθρωποι με τις οικογένειές τους πού τους βοήθησε να δουν το πρώτο φως της ζωής!

 

 

Πέτρος Αντωνίου Μπαλιώτης

Παλαιά δημοσίευση

Οι Περαίοι στην ξενιτιά.

    Είναι γνωστό σε όλους μας το θλιβερό προνόμιο του χωριού μας, να' χει πολλά από τα παιδιά του ξενιτεμένα. Τα πέτρινα χρόνια των δεκαετιών του 50 και του 60 κύρια, το σύνολο σχεδόν του παραγωγικού δυναμικού του χωριού αναχώρησε αναζητώντας καλύτερη τύχη σε χώρες του εξωτερικού και στην Αθήνα, που τότε και αυτό θεωρούνταν μιας μορφής ξενιτιά. Αυστραλία, Καναδάς, Αμερική, Γερμανία μερικές από τις χώρες για τις οποίες έφυγε η τότε νεολαία του χωριού. Πολλές οι γνωστές και άγνωστες, τις περισσότερες φορές πικρές, ιστορίες αποχωρισμού. Υπάρχουν πολλές οικογένειες που το σύνολό τους έφυγε για το εξωτερικό. Πίσω στο χωριό συγγενείς και γονείς να περιμένουν τον ταχυδρόμο... σκηνές γνωστές σε όλους μας... Οι ξενιτεμένοι συνέχισαν και έφτιαξαν την καινούργια τους ζωή στις χώρες που βρέθηκαν δημιουργώντας και κάνοντας οικογένειες, παιδιά και εγγόνια τώρα πλέον. Οι εναπομείναντες συνέχισαν τη ζωή τους στους γνωστούς ρυθμούς της ανάπτυξης της Ελλάδας. Η πικρή γεύση του χωρισμού υπάρχει όμως και στους μεν και στους δε. Στους ξενιτεμένους υπάρχει επιπλέον και η νοσταλγία για την πατρίδα και ειδικά για το χωριό και την περιοχή.
    Γνωρίζουμε πολύ καλά αυτή τη νοσταλγία και για κάθε τι που σας θυμίζει την πατρίδα και το χωριό. Ξέρουμε ότι αυτή την αγάπη για την πατρίδα έχετε προσπαθήσει και το έχετε καταφέρει σε μεγάλο βαθμό να την μεταδώσετε στα παιδιά και στα εγγόνια σας που γεννήθηκαν και μεγάλωσαν μακριά από την πατρίδα. Αυτό το διαπιστώνουμε όταν μας επισκέπτεστε ή όταν σας επισκεπτόμαστε εμείς.
    Αυτή η σελίδα θα έχει θεωρήσει ότι πέτυχε τον σκοπό της αν καταφέρει να συμβάλει έστω και στο ελάχιστο στο να γίνει μια σύνδεση μεταξύ του χωριού και των ανθρώπων του με εσάς, τους δικούς μας ανθρώπους.
    Μέσα από τη σελίδα βλέπετε κάποιες δραστηριότητες του χωριού και των ανθρώπων του. Θα θέλαμε και εμείς να ξέρουμε ορισμένα πράγματα για εσάς. Θέλουμε η σελίδα να είναι ζωντανή και όχι μόνο ένα μουσείο αναμνήσεων και φωτογραφιών. Γι' αυτό σας καλούμε να μας βοηθήσετε σε αυτό επικοινωνώντας μαζί μας και στέλνοντάς μας γεγονότα. Από κοινωνικά, γάμους, βαπτίσεις, διάφορες τυχόν κοινοτικές δραστηριότητες έως οτιδήποτε άλλο που συνέβη και θα θέλατε να μπει στο Site του συλλόγου του Πέρα. Με εξαιρετική χαρά θα δεχτούμε φωτογραφίες από τις παραπάνω εκδηλώσεις καθώς και παλιές φωτογραφίες που έχετε ή ιστορίες που θα θέλατε να διηγηθείτε για το χωριό παλιά, για το πως φύγατε ή για το τι αντιμετωπίσατε στην καινούργια πατρίδα. Οτιδήποτε στείλετε θα δημοσιευτεί (αν φυσικά το θέλετε).
    Ακόμα θα θέλαμε πολύ, να ακούσουμε τις γνώμες, τις σκέψεις  και τις απόψεις σας για την προσπάθεια που κάνουμε με αυτή τη σελίδα αλλά και για την επαναλειτουργία του συλλόγου του Πέρα. Ελπίζουμε να καταφέρουμε να λειτουργήσουμε το σύλλογο και είναι σίγουρο ότι θα σας απευθυνθούμε ξεχωριστά γιατί σας θέλουμε μαζί στην προσπάθειά μας. Πολύ χρήσιμο θα ήταν να μας κάνετε γνωστό έναν τρόπο επικοινωνίας (ένα email π.χ.) για να σας ενημερώνουμε ιδιαίτερα για κάποια πράγματα.
Τρόποι επικοινωνίας:    webmaster@pera.gr
                                      baliotis@otenet.gr


Παλαιά δημοσίευση

ΠΑΡΑΔΟΣΗ - ΘΡΥΛΟΣ – ΙΣΤΟΡΙΑ

“Αναζητώντας τις Ρίζες μας”

Πώς - Πότε - Γιατί:

 

ΠΕΤΡΟΥ ΜΠΑΛΙΩΤΗ

Εκείνο το βράδυ του 1949—50 ήταν από τα χειρότερα του χειμώνα. Τη βροχή που έπεφτε από το πρωί είχε διαδεχθεί το χιόνι ενώ ό βοριάς εξακολουθούσε να φυσά με μανία. Τα πάντα είχαν παγώσει και τίποτα το ζωντανό δεν κυκλοφορούσε. Καθισμένοι με τον παππού μου στο παραγώνι προσπαθούσαμε να ζεστάνουμε τα ξυλιασμένα μας χέρια. Το τρεμάμενο φως του λυχναριού προσπαθούσε με τη βοήθεια της φωτιάς να διαπεράσει το σκοτάδι και να φωτίσει τα πρόσωπα μας·  

-"Ε παππού¹, νυστάξαμε, κοντεύουμε να κοιμηθούμε, δεν θα πούμε τίποτα απόψε; Άλλα, ρε παππού... μεγάλωσα πια, είμαι 10 χρονών, δε θέλω παραμύθια για δράκους, νεράιδες και βασιλοπούλες, θέλω κάτι άλλα, αλλά μήπως ξέρω και εγώ τι θέλω. Πες κάτι έτσι για να περάσει ή ώρα.

-Το ξέρω παιδί μου, άρχισε να μού λέει με τη ζεστή πάντα φωνή του, ότι μεγάλωσες, γι' αυτό απόψε δε θα σού ειπώ παραμύθι άλλα μια ιστορία. Είναι ή ιστορία πού άκουσα και εγώ από τον παππού μου όταν ήμουν στην ηλικία σου, πριν από 70 τόσα χρόνια. "Ήμουν και εγώ βλέπεις, όπως και εσύ το πρωτεγγόνι του. Θα ήθελα μόνο να την προσέξεις και να την ειπείς και συ κάποτε στα παιδιά και τα εγγόνια σου. Απόψε λοιπόν θα σού ειπώ για τους Μπαλιωταίους. Θα έχεις ακούσει από τον πατέρα σου ή από τους άλλους παππούληδες σου ότι πριν το επώνυμο μας ήταν Σαγιάς. Απόψε θα μάθεις πώς, πότε και για ποιους λόγους ό Σαγιάς έγινε Μπαλιώτης.

«Πριν από πολλά χρόνια, άρχισε να λέει ό παππούς μου, και μάλιστα πριν την επανάσταση του 1821 ζούσε ό Σαγιάς. Είχε γεννηθεί όπως λένε πριν το 1800 στην Αχαγιά της Πάτρας. Ό πατέρας του ήταν από τους ξακουστούς κλέφτες της εποχής του άλλα τον σκότωσαν οι Τούρκοι την περίοδο του χαλασμού των Κλεφτών του Μωριά. "Έτσι ό Σαγιάς από μικρός πήρε τ' άρματα του πατέρα του και ορκίσθηκε πάνω στο άψυχο κουφάρι του ν' αγωνισθεί για του Χριστού την πίστη και για τη λευτεριά της Πατρίδας του. Λίγα χρόνια πριν την επανάσταση του 1821 κατατάχθηκε στα παλικάρια ενός από τους Καπετάνιους της περιοχής πού ζούσε.

»Εδώ θα πρέπει να με συμπαθάς πού δε θυμάμαι το όνομα εκείνου του καπετάνιου. Θέλεις ό χρόνος πού πέρασε από τότε πού άκουσα αυτή την ιστορία, θέλεις τα γεράματα, ήταν ή αιτία να ξεχάσω το άνομα του. "Όταν εσύ μεγαλώσεις διάβασης και σπουδάσεις ίσως μάθεις πώς τον έλεγαν εκείνο τον Καπετάνιο.

Στην Επανάσταση του 1821 ό Σαγιάς πολέμησε τους Τούρκους σε πολλά μέρη του Μωριά. Τον αγάπησε για την παλικαριά του και ό Κολοκοτρώνης και οι άλλοι Οπλαρχηγοί άλλα πολύ περισσότερο ό καπετάνιος του ό οποίος όχι μόνο τον έκανε πρωτοπαλίκαρο του άλλα του έδωσε και για γυναίκα του την αδελφή του Άσήμω.

"Όλα πήγαιναν καλά καθώς τα χρόνια περνούσαν και ό Σαγιάς έβλεπε τα παιδικά του όνειρα να πραγματοποιούνται. "Έβλεπε τη λευτεριά της Ελλάδας να πλησιάζει γι' αυτό και πολεμούσε και ήταν έτοιμος να δώσει και τη ζωή του ακόμη. Όλα αυτά όμως μέχρι πού ήρθε στο Μωριά ό Μπραΐμης. Τότε τα πράγματα έγιναν δύσκολα και δυσκόλεψαν ακόμα μετά τη μάχη στο Μανιάκι και την πτώση του Μεσολογγίου. Τα ασκέρια του Μπραΐμη δεν άφησαν τίποτα όρθιο στο Μωριά. Ή Επανάσταση είχε σχεδόν τελειώσει. Φόβος και τρόμος παντού. Μα το χειρότερο από όλα ήταν ή προσπάθεια των Τούρκων να προσκυνήσουν οι ραγιάδες. Είναι αλήθεια ότι πολλά χωριά, το ένα μετά το άλλο για να σωθούν, είχαν προσκυνήσει ή ήταν έτοιμα να προσκυνήσουν. Οι Τούρκοι από την πλευρά τους μοίραζαν προστασία και αξιώματα στους προσκυνημένους και ξέσπαγαν εναντίον των Χριστιανών.

Ό Σαγιάς τα ζούσε όλα αυτά στα μέρη της Πάτρας πού πολεμούσε. Έβλεπε τώρα τη λευτεριά να χάνεται, τα όνειρα του να ζήσει ελεύθερος να μένουν όνειρα και τον έπιανε το παράπονο. Φαντάζεσαι λοιπόν τι έγινε όταν μία ημέρα ο Καπετάνιος του τού έδειξε ένα φιρμάνι της Πόλης πού τον ονόμαζε Μπέη. Τού είπε ότι ό Μπραΐμης τον κάλεσε στην Πάτρα τού ζήτησε να προσκυνήσει και αυτός δέχθηκε. Ό Σουλτάνος τον έκανε Μπέη και ότι μεγάλο αξίωμα θα είχε και αυτός αν δεχόταν να προσκυνήσει.

Ό Σαγιάς δεν είπε λέξη, άλλα αμέσως έφυγε για το σπίτι του να το σκεφθεί. Το σκέφθηκε από εδώ το σκέφθηκε από εκεί και τέλος αποφάσισε. Πήγε σε ένα Μοναστήρι κοντά στα Καλάβρυτα βρήκε τον Κολοκοτρώνη και τού ζήτησε την άδεια να σκοτώσει τον προσκυνημένο γυναικάδελφο του. Ό Κολοκοτρώνης δέχθηκε. Γρήγορα όμως ό Σαγιάς μετάνιωσε. Πώς ήταν δυνατόν να γίνει αυτός ό φονιάς τού αδελφού του. Καινούργιος Κάιν θα γινόταν; Όχι δε θα το έκανε ποτέ αυτό, ας Τούρκεψε ό γυναικάδελφός του. Αποφάσισε λοιπόν να πάρει τη γυναίκα του και ό,τι από το βιός του μπορούσε και να φύγει, να φύγει όσο πιο μακριά μπορούσε για να ζήσει άγνωστος σε άγνωστους.

Ήρθε λοιπόν και έγινε ψυχογιός σε κάποιον στο Μπαλί. Το ξέρεις το χωριό πού είναι πάνω από το Πεταλίδι.

Θα περάσει αρκετός καιρός όταν μια μέρα εκεί πού όργωνε με τα βόδια είδε να τον  πλησιάζουν τέσσερα αρματωμένα παλικάρια. Το ένα από αυτά του φάνηκε γνωστό.

-Κερατά Σαγιά. Σκυλί μαύρο. Τουρκόσπορε τού είπαν. Νόμισες ότι θα μας γλιτώσεις. Παρακάλεσε τώρα τον Αλλάχ σου να σε δεχθεί στον Παράδεισο του γιατί θα πεθάνεις.

-Ποιόν Αλλάχ ρε παιδιά; Τι είναι αυτά πού μου λέτε; Ποιος προσκύνησε; Τι θέλετε από μένα; Τόλμησε να ρωτήσει.

-Τότε γιατί δεν έκανες εκείνα πού σε διέταξε ο Κολοκοτρώνης άλλα εξαφανίσθηκες; Του είπαν. Νόμισες ότι δε θα σε βρούμε ε... Τώρα πού έχουμε Πατρίδα. Τώρα πού έχουμε Κυβερνήτη εσείς είσασθε προσκυνημένοι με τους Τούρκους;

Να μην στα πολυλογώ τού έδωσαν ένα γράμμα από το γέρο Κολοκοτρώνη με εντολή να σκοτώσει τον πρώην Καπετάνιο του, πράγμα που ο Σαγιάς δέχτηκε και εκτέλεσε την εντολή.

Όταν γύρισε δεν είπε τίποτε στη γυναίκα του άλλα μάζεψε τα λίγα πράγματα του και ήρθε και εγκαταστάθηκε στους Χαλιάδες² στο γκρεμισμένο σπίτι πού είναι λίγο πάνω από το δικό μας. Δεν είπε τίποτα σε κανέναν για το ποιος είναι πώς λέγεται άλλα εξακολουθούσε να ζει άγνωστος. Για τους συγχωριανούς και τους φίλους του ήταν ό άνθρωπος από του Μπαλί.

Ζούσε ήσυχα και όσο ό καιρός περνούσε άρχισε να φτιάχνει το σπιτικό του. Στο μεταξύ ό θεός του είχε χαρίσει και δύο παιδιά.

Κάποτε και μετά τη ναυμαχία του Ναβαρίνου ό Μπραΐμης με το ασκέρι του μαζεύτηκαν στην Πύλο για να φύγει για την Αραπιά. Ό στρατός του από το Πεταλίδι μέχρι την Κορώνη μαζεύτηκε στο Πεταλίδι και αποικεί ακολούθησε το δρόμο Πουλυστάρι, Πέρα, Χαλαμπρέζα (Καλοχώρι), Βελί (Μεσσοπόταμος), Χανδρινός, Πύλος. Στο πέρασμα του δεν άφηνε τίποτα όρθιο. Κινδύνευαν άνθρωποι, ζώα, σπίτια ακόμα και τά δέντρα. Ό Σαγιάς βρισκόταν κάπου στο κάστρο στην Αγία Παρασκευή³ κι έβοσκε τα γίδια του όταν είδε τον Τουρκικό στρατό να έρχεται. Ό ίδιος δεν ήταν στο δρόμο του άλλα θα περνούσαν από το σπίτι του. Δεν μπορούσε να προσφέρει καμία βοήθεια στη γυναίκα και τα παιδιά του γιατί οι Τούρκοι θα έφθαναν εκεί πολύ πριν από αυτόν. Σε λίγο από εκεί μακριά είδε το σπιτικό του να καίγεται.

Καθισμένος λίγο αργότερα σε μια πέτρα δίπλα στα αποκαΐδια δεν ήξερε τι και ποιόν να πρωτοκλάψει. Για αρκετές ώρες έμεινε εκεί να κλαίει τη γυναίκα και τα παιδιά του πού ή τα σκότωσαν ή τα πήραν οι Τούρκοι. Παραμιλούσε και έλεγε: «Δεν έπρεπε να το κάνω αυτό. Δεν έπρεπε να χύσω αδελφικό αίμα. Ό θεός με τιμώρησε γι' αυτό. Καλύτερα να είχα πεθάνει... Άλλα γιατί θεέ μου, εγώ σε όλη μου τη ζωή για την πίστη μου και την πατρίδα μου αγωνίσθηκα. Ό,τι έκανα για αυτά τα δύο το έκανα. Γιατί θεέ μου... γιατί».

Ό ήλιος για μια ακόμη φορά χάθηκε πίσω από το Λυκόδημο και το σκοτάδι άρχισε σιγά—σιγά να κάνει την εμφάνιση του, όταν μια παιδική φωνούλα έσκισε τον αέρα και έφθασε στ' αυτιά του «Μπαμπά - Μπαμπά». Γύρισε είδε τα δύο παιδιά και τη γυναίκα του και άνοιξε την αγκαλιά του να τους δεχθεί. Του είπαν ότι όταν κατάλαβαν τους Τούρκους έφυγαν και κρύφτηκαν σε μια βατουλιά απέναντι στο «Λόγγο του Χοντρού». Του είπαν ότι ήταν θέλημα του Θεού να ζήσουν. Του είπαν ότι ένα σκυλί από αυτά πού είχαν οι Αραπάδες να ξετρυπώνουν τους ραγιάδες, πέρασε από δίπλα τους, τους κοίταξε άλλα δεν τους γαύγισε, λες και κάποιος του έκλεισε το στόμα. Την επομένη το πρωί πήγε στην εκκλησούλα πού είναι απέναντι στα Θεοδωρακοπλέικα να ευχαριστήσει την Παναγία.

Ή Ελλάδα σε λίγο καιρό έγινε κράτος ελεύθερο. "Έγιναν οι πρώτοι Δήμοι και ακολούθησε ή πρώτη απογραφή του πληθυσμού. Ο Σαγιάς είχε αποκτήσει και άλλα παιδιά. Κανένας από τους γνωστούς, τους φίλους του, τους συγχωριανούς του δεν γνώριζε το πραγματικό του επώνυμο. Για όλους ήταν ο άνθρωπος από του Μπαλί «ο Μπαλιώτης». Με αυτό το επώνυμο δήλωσε και την οικογένεια του στο Δήμο.

Τα χρόνια όμως πέρασαν. Τώρα είχε αποχτήσει ο,τι είχε ονειρευτεί στα παιδικά του χρόνια. Ήταν ελεύθερος, είχε πατρίδα, είχε οικογένεια. Τα παιδιά του είχαν μεγαλώσει. Το μονό του παράπονο ήταν πού ή γυναίκα του έφυγε σχετικά γρήγορα, χωρίς ποτέ να μάθει πώς ο άνδρας της ήταν ο φονιάς του αδελφού της. Τώρα πια γέρος και αδύναμος περίμενε το τέλος του. Ζήτησε λοιπόν τον παπά του χωριού για να εξομολογηθεί άλλα ήθελε να είναι παρών και ο μεγαλύτερος γιος του. Εκεί τους είπε όλα όσα είχε κάνει στη ζωή του ποιος ήταν και από πού ερχόταν.

Όταν τελείωσε και ζήτησε να του διαβάσει ο παπάς την ευχή τον ρώτησε:

-Γέρο-Σαγιά ή Γέρο-Μπαλιώτη, πες μας ειλικρινά, μετάνιωσες για όλα αυτά πού έκανες; Ο γερο-Μπαλιώτης δεν μίλησε. Από το μυαλό του πέρασαν ο θάνατος του πατέρα του από τους Τούρκους, τα παιδικά του χρόνια πού τα πέρασε στη σκλαβιά, οι αγώνες πού έκανε για τη λευτεριά της πατρίδας του. Θυμήθηκε τα χρόνια πού έζησε ελεύθερος, θυμήθηκε ότι η λευτεριά κόντεψε να πεθάνει από τους προσκυνημένους, θυμήθηκε…    

Ανασηκώθηκε λίγο στο στρώμα πού ήταν ξαπλωμένος και με όση δύναμη είχε ή φωνή του είπε:

-Όχι παπά και γιέ μου δεν μετάνιωσα και αν ήταν δυνατόν να ξαναζήσω από την αρχή πάλι τα ίδια θα έκανα. Θέλω μόνο μία τελευταία χάρη. Να με συγχωρέσει ο Θεός και ή γυναίκα μου από εκεί πού βρίσκεται και από εσάς να μην πείτε τίποτε μέχρι πού να κλείσω τα μάτια μου.

Του το υποσχέθηκαν...».

Κάπου εδώ τελείωσε την Ιστορία του ο παππούς μου εκείνο το χειμωνιάτικο βράδυ, του 1949-50. Εκείνο πού είδα ήταν ή προσπάθεια του να σκουπίσει ένα δάκρυ πού κύλησε στο ρυτιδιασμένο του πρόσωπο.

-Κλαις παππού. Τόλμησα να ρωτήσω.

-Όχι παιδί μου, συγκινήθηκα λίγο. Δεν είναι τίποτα. Ξέρεις ποιος ήταν εκείνος ο Σαγιάς πού έγινε Μπαλιώτης. Ήταν ο πατέρας του παππού μου και ο μεγαλύτερος του γιος ο παππούς μου.

Σήμερα μετά από 50 χρόνια αφού «διάβασα» μπορώ να σου ειπώ παππού αν με ακούς από εκεί πού είσαι, ότι νομίζω πώς έμαθα πώς τον έλεγαν εκείνο τον προσκυνημένο Καπετάνιο πού τον σκότωσε ο Σαγιάς. Τον έλεγαν Νενέκο, Δημήτρη Νενέκο.

1. Σταύρος Μπαλιώτης του Αντωνίου 1870-1952.

2. Τοποθεσίες του οικισμού Αγίας Σωτήρας Κοινότητας Πανυπερίου.

3.  Απομνημονεύματα Κολοκοτρώνη σ.58-59 «Εις τα 1826 όταν επρωτοπροσκύνησε είχα διατάξει έναν λεγόμενο Σαγιά να τον σκοτώσει. Ο Σαγιάς μου εζήτησε την άδεια κι εγώ είχα την όρεξιν, και πάλιν όταν άκουσα και εσκλάβωσε τους Έλληνες.Τον εντεμπίχιασα με ένα γράμμα: άπιστε, διατί δεν τον σκοτώνεις, που ακόμη με τους Τούρκους είναι αφού ήλθε ο Κυβερνήτης;» - Τότε ο Σαγιάς έσμιξε το Νενέκο και εσκοτώθει ο Νενέκος. Ο Νενέκος είχε φερμάνι από την Πύλη και τον έλεγαν Μπέη Νενέκο.

Παλαιά δημοσίευση

Ανακοίνωση - ψήφισμα των κατοίκων της Αγίας Σωτήρας

Σε επίσκεψη του δημάρχου Πεταλιδίου κου Κουτσοδημητρόπουλου Ηλία και του προέδρου του ΔΔ Πανιπερίου κου Καρρά Βασίλη το βράδυ της Τρίτης 19 Αυγούστου 2008 στο καφενείο, ανακοινώθηκε σε κατοίκους του χωριού ότι θα τροφοδοτηθεί η δεξαμενή ύδρευσης του Πανιπερίου από  το δίκτυο ύδρευσης της Αγίας Σωτήρας με επιφανειακό πλαστικό σωλήνα διάστασης Φ63. Ο σωλήνας δε είχε ήδη στρωθεί από την ημέρα και η σύνδεσή του έγινε την επόμενη ημέρα Τετάρτη 20 Αυγούστου 2008.

Από τον κο Δήμαρχο και Πρόεδρο τέθηκε επιτακτικά το θέμα της πτώσης της παροχής στην πηγή του Πανιπερίου και της κακής ποιότητας του νερού που υπάρχει για ύδρευση του χωριού. Έκαναν δε έκκληση στο χωριό να συναινέσει,  δεσμευόμενοι ότι ο σωλήνας θα είναι εντελώς προσωρινός γι αυτό και επιφανειακός και ότι θα αποσυρθεί σε περίπτωση που η ποσότητα και ποιότητα του νερού θα είναι επαρκής μετά τις πρώτες βροχές.

Σεβόμαστε απόλυτα την ανάγκη και το δικαίωμα των Πανιπεραίων στο καθαρό πόσιμο νερό.

Αλλά…

Για την κατάσταση που έχει διαμορφωθεί με το νερό του Πανιπερίου είμαστε οι τελευταίοι που φταίμε, μιας και το πρόβλημα υπάρχει έντονο τα τελευταία χρόνια και δεν έγινε τίποτα και από κανέναν για την αντιμετώπισή του. Δημοσιεύτηκαν άλλωστε κατά καιρούς στον τύπο, επιστολές κατοίκων με έντονα παράπονα για το πρόβλημα. Προφανώς τα βλέμματα ήταν στραμμένα στο Περαίικο νερό – όπως τόσα χρόνια άλλωστε – σαν η εύκολη λύση.

Εμείς θέτουμε κάποια ερωτήματα:

• Γιατί τόσα χρόνια δεν έχει γίνει γεώτρηση στο Πανιπέρι, ενώ υπήρχαν περιπτώσεις παλιότερα που είχαν «βγει» και χρήματα για αυτό το σκοπό; Τι μας εξασφαλίζει ότι θα γίνει τώρα που θα λυθεί το πρόβλημα έστω και προσωρινά όπως λένε; Άλλωστε ουδέν μονιμότερο του προσωρινού…
• Πως στον κάμπο στο Πανιπέρι παράγονται κηπευτικά;
• Τι γίνεται με τις υφιστάμενες γεωτρήσεις, ποια είναι η δυναμικότητά τους και πόσες εκτάσεις ποτίζουν;
• Εξετάστηκε από το Δήμο το ενδεχόμενο να τροφοδοτήσουν αυτές οι γεωτρήσεις το δίκτυο;
• Πέρυσι ο Δήμος αποφάσισε να χλωριώνει το νερό του Πανυπερίου. Χλωριωνόταν σωστά ώστε να εξασφαλίζεται η ποιότητά του και να το εμπιστεύονται οι κάτοικοι;
• Υπάρχει επίσημη μέτρηση για το νερό του Πανιπερίου; Τελικά είναι κατάλληλο ή ακατάλληλο;
• Ο αγωγός είπαν ότι θα εμπλουτίζει τη δεξαμενή του Πανιπερίου. Έτσι όμως  -και αν το νερό από το Πανιπεραίικο κεφαλόβρυσο είναι ακατάλληλο - το πρόβλημα δεν λύνεται όσον αφορά την ποιότητα του νερού.
• Μήπως το επιπλέον νερό χρειάζεται για να ενισχυθούν οι παροχές που υπάρχουν στα χωράφια και ποτίζουν δέντρα και αυτές που ποτίζουν τους κήπους; Οπότε το πρόβλημα δεν είναι ύδρευσης με ακατάλληλο νερό αλλά άρδευσης των καλλιεργειών. Το θέμα όμως της ύδρευσης και της άρδευσης είναι τελείως διαφορετικά, αντιμετωπίζονται διαφορετικά και σε καμία περίπτωση δεν εμπλέκονται. Αυτό το ξέρει καλά ο Δήμος και αυτός πρώτος θα έπρεπε να διαφυλάσσει τη νομιμότητα.
• Γιατί παίρνεται νερό από τη σωλήνα που υδρεύει την Αγία Σωτήρα; Ο αγωγός αυτός όταν έγινε τη δεκαετία του 70 υπήρχαν το πολύ 50 παροχές και το περισσευούμενο νερό εμπλούτιζε το αυλάκι της άρδευσης. Σήμερα οι παροχές με τις ανεξέλεγκτες επεκτάσεις του δικτύου - πολύ έξω από τα όρια του χωριού σε 3 ΔΔ - είναι 100άδες και περισσευούμενο νερό δεν υπάρχει. Με την εν λόγω παροχή είναι ζήτημα αν το νερό θα επαρκεί και δεν θα υπάρχει πρόβλημα στα ψηλότερα σημεία του δικτύου στο χωριό. Το εναπομείναν μικρό κομμάτι του αυλακιού που περνάει μέσα στο χωριό και καλύπτει σε μεγάλο βαθμό τα κενά και τις ατέλειες του δικτύου άρδευσης, θα στερέψει τελείως δίνοντας την εικόνα ξερικής περιοχής και αλλοιώνοντας τη φυσιογνωμία του χωριού. Αλήθεια πως θα αισθάνονταν οι κάτοικοι του Πεταλιδίου αν κάποιος «ρουφούσε» με αγωγό το νερό της βρύσης του Ψεύτη κάνοντάς την να στερέψει; Άλλωστε και εκεί το νερό δεν «χάνεται» στη θάλασσα;

            Εν τέλει δεν μπορούμε να εκβιαζόμαστε κάθε φορά που τα πράγματα φτάνουν σε οριακό σημείο. Σήμερα μας λένε ότι «διψάει» το Πανιπέρι, αύριο ποια όμορη ή λιγότερο όμορη περιοχή θα διψάει και εμείς στριμωγμένοι στον τοίχο θα είμαστε υποχρεωμένοι να «στεγνώνουμε» επειδή κάποιοι δεν φρόντισαν να αντιμετωπίσουν έγκαιρα και αποτελεσματικά την κατάσταση.

            Από την πηγή του χωριού μας τροφοδοτείτε για ύδρευση και για άρδευση μια τεράστια περιοχή. Οι κατά καιρούς δημοτικές αρχές δεν έχουν βάλει ούτε λιθαράκι κυριολεκτικά και μεταφορικά στη πηγή που προσφέρει πλούτο σε όλο το δήμο. Η πλατεία της Αγίας Σωτήρας είναι σε κατάσταση τουλάχιστον τριτοκοσμική - κανένα αντισταθμιστικό όφελος για το χωριό. Να πιούν καθαρό νερό οι γείτονες αλλά με «καθαρές» λύσεις και συμφωνίες, χωρίς πονηριές.

            Οι προφορικές - προσωπικές δεσμεύσεις στο καφενείο δεν μας αρκούν και δεν μας πείθουν, όχι γιατί είμαστε κακόπιστοι, αλλά γιατί πιστεύουμε ότι με τέτοιες λύσεις «καφενείου» τίποτα καλό δεν προοιωνίζεται. Ποιος αποφάσισε και με ποια δεδομένα τη συγκεκριμένη λύση; Με βάση ποια απόφαση στρώθηκε το λάστιχο; Γιατί η δημοτική αρχή δεν ενημέρωσε έγκαιρα το χωριό και δεν δεσμεύετε γραπτά για τις προθέσεις της; Αν η δημοτική αρχή θέλει να κάνει σωστή πολιτική με το υδάτινο δυναμικό ας φροντίσει να έχει σχέδιο για συνολική διαχείριση του νερού. Ας ορίσει τουλάχιστον αυστηρά τα όρια της ύδρευσης – όπως έχει υποχρέωση – προστατεύοντας και την υγεία των κατοίκων. Μην δημιουργεί με τις κουτοπονηριές της τετελεσμένα και «αναθέματα» για τις επόμενες γενιές. Σε μια τέτοια πρόταση διαχείρισης βέβαια θα πρέπει να παρθούν υπόψη συνολικά οι υδάτινοι πόροι της περιοχής σε συνάρτηση με ανάγκες και δυναμικότητα καλλιεργειών, παραδοσιακά δικαιώματα χρήσης, εγγύτητα στις πηγές, σεβασμό της φυσικής ταυτότητας της περιοχής.

            Το νερό από το  Περαίικο Κεφαλόβρυσο δεν είναι ανεξάντλητο. Εμείς το εννοούμε και το προστατεύουμε σαν σύνολο (κεφαλόβρυσο, ποτάμι, αυλάκι, αρδευτικό δίκτυο) και το αντιμετωπίζουμε, σαν αγαθό οικονομικής ευημερίας των κατοίκων, αλλά και σαν πολιτιστικό στοιχείο - αγαθό. Αποτελεί διαχρονικό και αναπόσπαστο χαρακτηριστικό της ταυτότητας του χωριού και της ευρύτερης περιοχής. Ξέρουμε ότι λόγω του νερού υπάρχουμε σαν χωριό και έχουμε σκοπό να υπάρξουμε και στο μέλλον. Έχουμε δικαιώματα γενιών πάνω του καθώς και στη διαχείρισή του. Αντιδράσαμε στις προσπάθειες υφαρπαγής του στο παρελθόν, θα αντιδράσουμε ακόμα περισσότερο σήμερα με όλους τους πρόσφορους τρόπους. Δεν θα «ξεραθούμε» για χάρη κανενός. Δεν θα επιτρέψουμε σε κανέναν να κάνει «πολιτική» πάνω στα δικά μας συμφέροντα.

            Βλέπουμε καθαρά ότι η ανοχή μας τα τελευταία χρόνια, αν συνεχιστεί θα μας οδηγήσει με μαθηματική ακρίβεια στο σημείο να απολέσουμε ένα αγαθό που στο κάτω - κάτω δεν μας το χάρισε κανείς παρά μόνο η φύση. Για αυτό το λόγο καλούμε όλους τους συγχωριανούς ενωμένοι να υπερασπιστούμε τα δικαιώματά μας και τα συμφέροντα τα δικά μας και των παιδιών μας μακριά από διαμάχες και τεχνητούς διαχωρισμούς.

            Ασφαλώς και να πάρει νερό ΓΙΑ ΤΗΝ ΥΔΡΕΥΣΗ ΤΟΥ το Πανιπέρι αλλά όχι σε βάρος του χωριού μας και της ήδη υδρευόμενης περιοχής. Εμείς λέμε, εφόσον υπάρχει πιστοποιημένο, τόσο έντονο πρόβλημα στην ύδρευση, να παρθεί νερό από το ποσοστό του Πεταλιδίου στην ΠΗΓΗ, με το οποίο ποτίζονται παραδοσιακά ξερικά χτήματα, τα τελευταία 20 χρόνια. Εμείς ποτίζουμε γενιές και γενιές. Έχουμε κατοχυρωμένα δικαιώματα για γεμάτο τσιμεντάβλακο και τον αγωγό μέσα στο Μάτι για την ύδρευση της Αγίας Σωτήρας. Θα τα ασκήσουμε μέχρι τέλους. Το κάναμε πολλές - και μόνοι μας μερικές - φορές στο παρελθόν, θα το κάνουμε και τώρα. Έτσι υπάρχει σήμερα αυτό το νερό και διεκδικείται από πολλούς.

            Και μη μας πουν ότι το νερό δεν φτάνει. Στο αρδευτικό Πεταλιδίου η κατάσταση είναι ανεξέλεγκτη. Η προφανής αδυναμία διαχείρισής του οδηγεί σε μεγάλες σπατάλες. Με τις επεκτάσεις του δικτύου – που δεν ξέρουμε αλλά υποψιαζόμαστε με ποια λογική έγιναν - βλέπουμε χτήματα να αρδεύονται μέχρι και 7 χιλιόμετρα μακριά από την πηγή. Την ίδια στιγμή χτήματα Περαίων που απέχουν λιγότερο από 1000 μέτρα από την πηγή μένουν ξερικά.

            Σαν ένα ΔΔ, καλούμε τους Πανιπεραίους από κοινού να προασπίσουμε τα συμφέροντα όλης της περιοχής μακριά από το εσείς και εμείς και χωρίς διαχωρισμούς, που ειδικά σήμερα δεν στέκουν και είναι εντελώς ξεπερασμένοι. Εμείς τουλάχιστον δεν θα «τσιμπήσουμε» στη λογική του διαίρει και βασίλευε που κάποιοι έντεχνα προσπαθούν να περάσουν. Οι ιδιοκτησίες μας είναι κάτι παραπάνω από κοντά, είναι κοινές, το ίδιο τα συμφέροντά μας και οι αγωνίες μας. Μέχρι τώρα Περαίικες περιουσίες ποτίζονταν από το Πανιπεραίικο κεφαλόβρυσο και Πανιπεραίοι έπιναν νερό από το δικό μας κεφαλόβρυσο. Στη δύσκολη στιγμή δεν είμαστε εμείς αυτοί που θα σας αρνηθούμε νερό να πιείτε. Σας καλούμε να διεκδικήσουμε μαζί το δικαίωμά σας στο καθαρό νερό. Η λύση που επιλέχτηκε όμως δεν σας λύνει σε καμία περίπτωση το πρόβλημα, αντίθετα θα μας «ξεράνει» και τους δύο μαζί. Η λύση που προτείνουμε λύνει το πρόβλημα του νερού ύδρευσης για το χωριό σας και από θέμα ποσότητας αλλά και ποιότητας. Αυτή τη φορά τουλάχιστον σας θέλουμε μαζί μας στις δίκαιες διεκδικήσεις μας.

Για την κατάσταση που έχει διαμορφωθεί έχουμε να πούμε τα εξής:

Δεν αποδεχόμαστε σε καμιά περίπτωση το τετελεσμένο του αγωγού. Τον θεωρούμε και είναι παράνομος.

            Απαιτούμε απόφαση του Συμβουλίου του Δημοτικού Διαμερίσματος Πανιπερίου επικυρωμένη από το Δημοτικό Συμβούλιο του Δήμου με την οποία θα δεσμεύονται:

Ø      Ότι ο αγωγός δεν θα χωθεί.

Ø      Ότι ο αγωγός θα αφαιρεθεί με τις πρώτες βροχές όταν το κεφαλόβρυσο βγάλει νερό.

Ø      Ότι σε καμία περίπτωση δεν θα παραμείνει πέραν του τέλους της φετινής δύσκολης περιόδου.

Ø      Να υπάρχει χρονική δέσμευση για την αντιμετώπιση του προβλήματος ύδρευσης του Πανιπερίου με συγκεκριμένες ενέργειες (γεώτρηση).

Σε περίπτωση που δεν υπάρξουν οι παραπάνω δεσμεύσεις, την επόμενη εβδομάδα από 25/8/2008, θα προβούμε εμείς στην αφαίρεση του παράνομου αγωγού.

Επίσης αν δεν τηρηθούν οι δεσμεύσεις των Δημοτικών Συμβουλίων νομιμοποιούμαστε να αφαιρέσουμε τον αγωγό.

Το κείμενο υπέγραψαν πάνω από 100 κάτοικοι της Αγίας Σωτήρας.